‘Le Bisou’ is een videodrieluik over een ontmoeting van 2 personen. De teksten zijn geïmproviseerd – de acteurs zeggen hardop wat hen te binnen schiet tijdens een wandeling in de stad. Ik heb ook de pianomuziek geïmproviseerd. De geluiden werden gewoon overdag opgenomen in de straten van Charleroi.
Als de gezichten elkaar uiteindelijk raken, kussen ze. Deze kus is niet hartstochtelijk, en ook niet preuts. Het is bijna de kus van een koppel dat elkaar al heel lang kent en vertrouwen heeft in hun wederzijdse gevoelens. Hoewel niets zegt dat ze elkaar kennen.
Het hele bed is zichtbaar. De acteurs bewegen nauwelijks. Delen van hun lichaam steken uit de lakens, alsof ze net een nachtmerrie hebben gehad, of alsof ze het te warm hebben gehad onder het dekbed. Slapen ze? Dromen ze? Misschien herinneren ze zich het centrale deel als iets uit het verleden, of het centrale deel kan een voorbode zijn van wat er in de toekomst gaat gebeuren…
Enerzijds zijn de beelden esthetisch en universeel. En aan de andere kant lijkt wat de acteurs zeggen (en dus denken) nogal triviaal. Normaal gesproken komen we nooit zo “diep” in de ongefilterde gedachten van anderen en schrijven we de anderen een “hoger” niveau van intellectuele activiteit toe. Dit maakt waarschijnlijk deel uit van de vage zone tussen het reële en het imaginaire van onze visie op de ander.