Na een reeks opeenvolgende herseninfarcten verbleef mijn moeder lange tijd in ziekenhuizen en rustoorden. Communicatie werd zo goed als onmogelijk, en in haar hoofd verdrongen hallucinaties haar besef van de realiteit.

Dus dat was het einde.

Naarmate het dichterbij kwam, voelde ik me meer en meer schuldig, en plaatste ik mezelf in het centrum van haar onophoudelijke nachtmerrie. Ik combineerde een van haar favoriete hallucinaties – een hoofd op een dienblad – met enkele van haar vroegere hobbies: gastronomie en middeleeuwse en barokkunst.

Zie ook ‘Le Cheval Amical‘.