Dit is een serie portretten die ik van mijn familie heb gemaakt. Ik heb nog maar één ouder, en ik heb één vrouw, één zoon en één hond. Daarom was een zeer lineaire presentatie mogelijk: van oud naar jong.
Dit is een serie portretten die ik van mijn familie heb gemaakt. Ik heb nog maar één ouder, en ik heb één vrouw, één zoon en één hond. Daarom was een zeer lineaire presentatie mogelijk: van oud naar jong.
De foto’s spreken over liefde, contact en afstand – als Vlaming zit afstand houden in onze genen. En ze hebben het over eten, alleen en samen, en wachten tot het diner komt: de beste manier om contact te maken.
Deze serie bevat veel thema’s die terugkomen in de rest van mijn werk.
Eten en gegeten worden, en de Darwinistische gelijkheid tussen mens en dier. Het idee van ouderdom (en in mindere mate: wedergeboorte). We wachten op onze maaltijd, zoals de schaaldieren in ‘Waiting’ die ook op hun maaltijd wachten.