Ze kwamen uit dezelfde continenten als de toeristen, met hun tassen, hun tenten en hun wanhoop. Ik vroeg me af wie het morele gezag had om de ene groep buitenlanders te accepteren en de andere te weigeren. Het kostte me een tijdje om de juiste manier te vinden om mijn gêne en schaamte te kanaliseren.

Dus zo ontstond het Laatste Oordeel

Mijn Laatste Oordeel werd een fotografisch en monumentaal drieluik. De panelen meten elk 216 x 200 cm. Ik heb ze afgedrukt op reclamedoek.

Links staan degenen die welkom zijn: sporters, zakenmensen, toeristen. Voor hun paneel heb ik me losjes gebaseerd op de Marianne van Géricault. Rechts staan de vervloekten, de “anderen”. Hun paneel verwijst naar de ontelbare versies van het thema van de piëta en de beelden van de Maagd Maria met haar kind. In het midden staan zij die denken dat ze kunnen beslissen. Ze zijn voorgesteld als God in de uitbeeldingen van het Laatste Oordeel.

Ik stelde de acteurs (amateurs) op in sacrale poses, vrij statisch, geïnspireerd door de neobyzantijnse mozaïeken die tot de jaren vijftig van de 20e eeuw in vele kerken te zien waren. Zoals bijvoorbeeld de Sint-Christoffelbasiliek in Charleroi, de stad waar ik woon.

De foto

Hoewel de installatie een foto lijkt, is het eigenlijk een fotocollage. Alle personages zijn afzonderlijk gefotografeerd, en zelfs afzonderlijke delen van hun lichaam zijn apart in beeld gebracht. Dit geeft me meer vrijheid in de belichting en de bewerking aan één kant. Aan de andere kant veroorzaakt het een vervreemding in het beeld. De afstand tussen de toeschouwer en de afgebeelde personen neemt toe. De afbeelding is niet langer een portret maar een beeld.