Ik maakte de beelden in een verlaten fontein in een esplanade in het midden van Charleroi, de stad waar ik woon. De fontein vervalt langzaam. De funderingen breken in losse stukken uiteen en verpulveren geleidelijk. Er groeit onkruid in het opgedroogde reservoir, het puin ertussen valt uiteen. Het resterende water dat de planten nodig hebben om te groeien zal snel verdampen. Uiteindelijk – men kan ze niet zien, maar hun afval bewijst hun bestaan – zijn er de mensen. Ze dagen op geïsoleerde momenten op en verdwijnen weer even plots.