1

Mijn vader, Theo, overleed 30 jaar voor ik deze installatie maakte. Hij begon met dia’s te fotograferen bij zijn huwelijk in 1959. Tot aan zijn dood in 1989 maakte hij ongeveer 5.000 beelden.

De onderwerpen zijn typisch: familieportretten, het huis, feestdagen en talrijke uitstappen. Hij was niet bepaald een goede fotograaf (integendeel) maar de 5.000 dia’s geven een beeld van een klein “standaard” gezin in de jaren ’60, ’70 en ’80. En vooral: ze vormen een uitgebreid document van zijn gehuwde leven met mijn moeder, Suzanne De Volder.

Mijn vader heeft ongeveer 2.700 dia’s genummerd, de rest heeft hij nooit geklasseerd.

2

Ik heb de dia’s in 7 “hoofdstukken” verdeeld, geprojecteerd en gefilmd. We zien de onvolkomenheden en degradaties van de beelden en de projectie: ze zijn niet helder en over- of onderbelicht, of  ze staan ondersteboven (links/rechts of boven/onder). Sommige zijn gedeeltelijk bedekt met mos of schimmel, of zitten slecht het kader. Van tijd tot tijd blokkeert de projector , en soms moet ik de dia’s omdraaien. Maar ik laat de meeste dia’s zoals ze zijn.

Ik neem het geluid van de projector en de dia’s op, het vormt een integraal onderdeel van de video.

3

Dan confronteerde ik mijn moeder (die 97 jaar oud was toen ik haar opnam) met haar verleden, zoals ik het had gefilmd via de beelden van mijn vader. Ze had de foto’s niet meer gezien sinds haar dood. Gedurende 5 avonden film ik de manier waarop ze vecht om een maximum aan haar verleden opnieuw te absorberen.

We zien haar geïnteresseerd, verbaasd, verloren. Ze herkent bepaalde beelden en is andere vergeten. Ze worstelt om niet in slaap te vallen, valt in slaap en wordt weer wakker. De opname van mijn moeder gebeurde zonder geluid.

4

De nacht na de 5e avond heeft mijn moeder een beroerte. Ze kan de opnames niet meer bijwonen. Voor de laatste 2 hoofdstukken film ik een lege stoel.